Գարունը Արատեսում /ամփոփում/

Այս նախագծով ճանապարհ ընկանք  դեպի Արատես:

Հայրենիքը սիրում ենք ճանաչելով այն ծվեն-ծվեն, փազզլի պես հավաքվելով դառնում մեր գիտակցության մեջ՝ պատասխանատվության զգացումով ամբողջական  հայրենիք :

Ճամփորդությունները մեր ու մեր սովորողների ակնհայտ առավելությունն է:

Արատեսն այս անգամ մեզ դիմավորեց գարնանային հմայքով:

Նախագիծը ուղարկվեց վեցերորդ դասարանցիներին, խումբը  կազմվեց : Նախնական աշխատանքները կատարվեցին, նրանք, ովքեր առաջին անգամ էին լինելու, իրենց բլոգներում գրեցին իրենց ակնկալիքների մասին: Google maps ծրագիրը սովորողներին ծանոթացնելուց հետո ինքնուրույն կազմեցին դեպի Արատես մեկնելու ու վերադարձի երթուղին, տեղադրեցին  բլոգներում:Արդեն 10.30 տիար Բլեյանը մեդիայի մոտ մեզ բարի ճանապարհ մաղթեց , ևս մեկ անգամ հստակեցվեց մեր երթուղին, անելիքները, դիտակետերը ու  ճանապարհ ընկանք : Գարնանային մայիսյան արևոտ օր էր:

Մեր առաջին կանգառը եղավ  կակաչների դաշտում, այս կակաչները լուսանկարները ուղարկեցինք մեր սիրելի տիկին Նունեին:

Բարձր , ուրախ տրամադրությամբ , աջ ու ձախ նայելով , պատմելով շարունակեցինք մեր բացահայտումներով լի ճանապարհը:

Մեր հաջորդ  մեր դիտակետը Նորավանքն էր՝ իր գեղատեսիլ տեսարաններով, այն գեղեցիկ է թե գարնանըը, թե ձմռանը:

Այդ վայրում երկրորդ անգամ այցելած սովորողները իրենք էին պատմում Նորավանքի պատմությունը:

Հաջորդ դիտակետը Արփա գետն էր՝ գեղեցկուհի Լիլիթի պատումով:

Արատեսում մեզ դիմավորեց Արատես դպրական կենտրոնի ղեկավար Սմբատը , ներկայացրեց, պատմեց Արատեսի տնակների մասին:

Արատեսում տեղի է ունենալու  քանդակագործության, ճարտարապետության միջազգային ամենամյա փառատոնը:

Ընթրելուց հետո ամփոփեցինք առաջին օրը/ տես ստորև/:

Հաջորդ օրը  ռազմամարզական ճամբարի նախապատրաստական աշխատանքներով էինք զբաղված: Երկրորդ օր՝

 

Երրորդ օրը առավոր վաղ արթնացանք , հավաքեցինք իրերը, մաքրեցինք տարածքը, սենյակները, խոհանոցը ու շտապեցինք Սմբատաբերդ, մեզ ուղեկցում էր արտաբույնքցի Տիգրանը իր ընկերների հետ, սեբաստացիների հետ պատմում Սմբատաբերդի պատմությունը:

Սմբատաբերդի բարձր պարիսպներին նստած, հմայվելով տեղի բնությամբ, արտասանում ենք Եղիշե Չարենցի «Ես իմ անուշ Հայաստանը»:

Շարունակում ենք մեր ճանապարհը. հաջորդ դիտակետը Սելիմի լեռնանցք, Օրբելյաններ քարավանատունն էր:Հավաստի է այս խոսքը.«Ով չի ճանաչում իր հայրենիքը, չի կարող ճշմարիտ սիրել նրան»:

Վերջին մեր դիտակետը Արգիճի գետն էր:

Հիանալի, լեցուն երեք օր, տպավորություններով լի, մի քիչ էլ հոգնած վերադարձանք մեր սիրելի Երևանը:

Ինչպես ասում են «Առանց հայրենիքի, մարդը ժամանակի ու տարածության պատահականությունների քմահաճույքներին մատնված ավազահատիկ է»:

Մեդիայի ապահովումը՝ Վարդուհի Հայրյան

Ամփոփում են մասնակիցները/շարունակելի

Իռեն Կարապետյան

Հայկ Ղազարյան